OpenID Connect

Interfejsów API Google OAuth 2.0 można używać zarówno do uwierzytelniania, jak i autoryzacji. Ten dokument opisuje naszą implementację OAuth 2.0 do uwierzytelniania, która jest zgodna ze specyfikacją OpenID Connect i ma certyfikat OpenID. Dokumentacja dotycząca korzystania z protokołu OAuth 2.0 do uzyskiwania dostępu do interfejsów API Google ma zastosowanie również do tej usługi. Jeśli chcesz zapoznać się z tym protokołem w sposób interaktywny, skorzystaj z narzędzia Google OAuth 2.0 Playground. Aby uzyskać pomoc na stronie Stack Overflow, otaguj swoje pytania tagiem „google-oauth”.

Konfigurowanie OAuth 2.0

Zanim aplikacja będzie mogła używać systemu uwierzytelniania OAuth 2.0 Google do logowania użytkowników, musisz skonfigurować projekt w  , aby uzyskać dane logowania OAuth 2.0, ustawić adres URI przekierowania i (opcjonalnie) dostosować informacje o markowaniu, które użytkownicy widzą na ekranie akceptacji. Możesz też użyć interfejsu API , aby utworzyć konto usługi, włączyć rozliczenia, skonfigurować filtrowanie i wykonywać inne zadania. Więcej informacji znajdziesz w Centrum pomocy.

Uzyskiwanie danych logowania OAuth 2.0

Aby uwierzytelniać użytkowników i uzyskać dostęp do interfejsów API Google, musisz mieć dane uwierzytelniające OAuth 2.0, w tym identyfikator klienta i tajny klucz klienta.

Ustawianie identyfikatora URI przekierowania

Identyfikator URI przekierowania ustawiony w  określa, dokąd Google wysyła odpowiedzi na żądania uwierzytelniania.

Dostosowywanie ekranu zgody użytkownika

W ramach uwierzytelniania OAuth 2.0 użytkownicy widzą ekran zgody, na którym opisujemy informacje, które udostępniają, oraz obowiązujące warunki. Gdy użytkownik loguje się w aplikacji, może zostać poproszony o udostępnienie aplikacji dostępu do swojego adresu e-mail i podstawowych informacji o koncie. Dostęp do tych informacji uzyskujesz za pomocą parametru scope, który aplikacja podaje w żądaniu uwierzytelniania. Za pomocą zakresów możesz też prosić o dostęp do innych interfejsów API Google.

Na ekranie zgody użytkownika wyświetlane są też informacje o markach, takie jak nazwa produktu, logo i adres URL strony głównej. Masz kontrolę nad informacjami dotyczącymi marki w usłudze .

Na poniższym ekranie zgody widać, co użytkownik zobaczy, gdy w żądaniu występują zakresy OAuth 2.0 i Dysk Google. (Ten ogólny dialog został wygenerowany za pomocą Google OAuth 2.0 Playground, więc nie zawiera informacji o brandingu, które są ustawiane w  ).

Uzyskiwanie dostępu do usługi

Google i firmy zewnętrzne udostępniają biblioteki, których możesz używać do obsługi wielu szczegółów implementacji uwierzytelniania użytkowników i uzyskiwania dostępu do interfejsów API Google. Przykłady to usługi Google Identity Services i biblioteki klienta Google, które są dostępne na różnych platformach.

Jeśli zdecydujesz się nie używać biblioteki, postępuj zgodnie z instrukcjami podanymi w dalszej części tego dokumentu, w którym opisano przepływy żądań HTTP stanowiące podstawę dostępnych bibliotek.

Uwierzytelnianie użytkownika

Uwierzytelnianie użytkownika polega na uzyskaniu tokena identyfikacyjnego i jego sprawdzeniu. Tokeny identyfikacyjne to standardowa funkcja OpenID Connect, która służy do udostępniania informacji o tożsamości w Internecie.

Najczęściej stosowane metody uwierzytelniania użytkownika i uzyskiwania tokena tożsamości to „przepływ po stronie serwera” i „przepływ niejawny”. Proces serwera umożliwia serwerowi zaplecza aplikacji weryfikowanie tożsamości osoby korzystającej z przeglądarki lub urządzenia mobilnego. Procedura ukryta jest używana, gdy aplikacja po stronie klienta (zwykle aplikacja w JavaScript działająca w przeglądarce) musi uzyskać dostęp do interfejsów API bezpośrednio zamiast przez serwer zaplecza.

Ten dokument zawiera opis przepływu danych na serwerze służącego do uwierzytelniania użytkownika. Proces niejawny jest znacznie bardziej skomplikowany ze względu na zagrożenia dla bezpieczeństwa związane z obsługą i używaniem tokenów po stronie klienta. Jeśli chcesz wdrożyć przepływ niejawny, zdecydowanie zalecamy korzystanie z usług Google Identity.

Proces na serwerze

Upewnij się, że skonfigurujesz aplikację w  , aby umożliwić jej korzystanie z tych protokołów i uwierzytelnianie użytkowników. Gdy użytkownik spróbuje zalogować się w Google, musisz:

1. Tworzenie tokena stanu zapobiegającego fałszowaniu
2. Wysyłanie żądania uwierzytelniania do Google
3. Potwierdź token stanu zapobiegania fałszerstwu
4. Wymiana code na token dostępu i token identyfikacyjny
5. Pobieranie informacji o użytkowniku z tokena identyfikatora
6. Uwierzytelnianie użytkownika

1. Tworzenie tokena stanu zapobiegającego fałszowaniu

Musisz chronić bezpieczeństwo swoich użytkowników, zapobiegając atakom polegającym na fałszowaniu żądań. Pierwszym krokiem jest utworzenie unikalnego tokena sesji, który przechowuje stan między aplikacją a klientem użytkownika. Następnie porównujesz ten unikalny token sesji z odpowiedzią uwierzytelniania zwróconą przez usługę logowania OAuth Google, aby sprawdzić, czy żądanie wysłał użytkownik, a nie złośliwy atakujący. Takie tokeny są często nazywane tokenami do fałszowania żądań między witrynami (CSRF).

Dobrym wyborem tokena stanowego jest ciąg znaków o długości około 30 znaków utworzony za pomocą wysokiej jakości generatora liczb losowych. Kolejnym jest hasz wygenerowany przez podpisanie niektórych zmiennych stanu sesji za pomocą klucza, który jest utrzymywany w tajemnicy na serwerze.

Poniższy kod pokazuje, jak wygenerować unikalne tokeny sesji.

// Create a state token to prevent request forgery.
// Store it in the session for later validation.
$state = bin2hex(random_bytes(128/8));
$app['session']->set('state', $state);
// Set the client ID, token state, and application name in the HTML while
// serving it.
return $app['twig']->render('index.html', array(
    'CLIENT_ID' => CLIENT_ID,
    'STATE' => $state,
    'APPLICATION_NAME' => APPLICATION_NAME
));

// Create a state token to prevent request forgery.
// Store it in the session for later validation.
String state = new BigInteger(130, new SecureRandom()).toString(32);
request.session().attribute("state", state);
// Read index.html into memory, and set the client ID,
// token state, and application name in the HTML before serving it.
return new Scanner(new File("index.html"), "UTF-8")
    .useDelimiter("\\A").next()
    .replaceAll("[{]{2}\\s*CLIENT_ID\\s*[}]{2}", CLIENT_ID)
    .replaceAll("[{]{2}\\s*STATE\\s*[}]{2}", state)
    .replaceAll("[{]{2}\\s*APPLICATION_NAME\\s*[}]{2}",
    APPLICATION_NAME);

# Create a state token to prevent request forgery.
# Store it in the session for later validation.
state = hashlib.sha256(os.urandom(1024)).hexdigest()
session['state'] = state
# Set the client ID, token state, and application name in the HTML while
# serving it.
response = make_response(
    render_template('index.html',
                    CLIENT_ID=CLIENT_ID,
                    STATE=state,
                    APPLICATION_NAME=APPLICATION_NAME))

2. Wysyłanie żądania uwierzytelniania do Google

Kolejnym krokiem jest utworzenie żądania HTTPS GET z odpowiednimi parametrami identyfikatora URI. Pamiętaj, że w każdym kroku tego procesu należy używać protokołu HTTPS, a nie HTTP. Identyfikator URI podstawowy należy pobrać z dokumentu Discovery, używając wartości metadanych authorization_endpoint. W dalszej części tekstu zakładamy, że podstawowy identyfikator URI to https://accounts.google.com/o/oauth2/v2/auth.

W przypadku podstawowego żądania podaj te parametry:

• client_id, które można uzyskać z  .
• response_type, który w przypadku podstawowego przepływu kodu autoryzacji powinien być code. (więcej informacji znajdziesz w artykule response_type).
• scope, który w podstawowym żądaniu powinien być openid email. (więcej informacji znajdziesz w artykule scope).
• redirect_uri powinien być punktem końcowym HTTP na serwerze, który otrzyma odpowiedź od Google. Wartość musi dokładnie pasować do jednego z autoryzowanych identyfikatorów URI przekierowania dla klienta OAuth 2.0 skonfigurowanego w . Jeśli ta wartość nie pasuje do autoryzowanego identyfikatora URI, żądanie zakończy się niepowodzeniem z powodu błędu redirect_uri_mismatch.
• Wartość parametru state powinna zawierać wartość unikalnego tokena sesji zapobiegającej fałszowaniu, a także inne informacje potrzebne do przywrócenia kontekstu, gdy użytkownik wróci do aplikacji, np. początkowy adres URL. (więcej informacji znajdziesz w artykule state).
• nonce to losowa wartość wygenerowana przez aplikację, która umożliwia ochronę przed odtwarzaniem w przypadku jej obecności.
• login_hint może być adresem e-mail użytkownika lub ciągiem sub, który jest równoważny identyfikatorowi Google użytkownika. Jeśli nie podasz wartości login_hint i użytkownik jest obecnie zalogowany, ekran zgody będzie zawierać prośbę o zatwierdzenie udostępnienia Twojej aplikacji adresu e-mail użytkownika. (Więcej informacji znajdziesz w sekcji login_hint).
• Użyj parametru hd, aby zoptymalizować proces OpenID Connect dla użytkowników z danej domeny powiązanej z organizacją Google Workspace lub Cloud (więcej informacji znajdziesz w artykule hd).

Oto przykład pełnego identyfikatora URI uwierzytelniania OpenID Connect z przecinkami i przerwami między wierszami w celu ułatwienia odczytania:

https://accounts.google.com/o/oauth2/v2/auth?
 response_type=code&
 client_id=424911365001.apps.googleusercontent.com&
 scope=openid%20email&
 redirect_uri=https%3A//oauth2.example.com/code&
 state=security_token%3D138r5719ru3e1%26url%3Dhttps%3A%2F%2Foauth2-login-demo.example.com%2FmyHome&
 login_hint=jsmith@example.com&
 nonce=0394852-3190485-2490358&
 hd=example.com

Użytkownicy muszą wyrazić zgodę, jeśli aplikacja prosi o nowe informacje o nich lub o dostęp do konta, którego nie zatwierdzili wcześniej.

3. Potwierdź token stanu zapobiegania fałszerstwu

Odpowiedź jest wysyłana do redirect_uri określonego w żądaniu. Wszystkie odpowiedzi są zwracane w formie ciągu zapytania, jak pokazano poniżej:

https://oauth2.example.com/code?state=security_token%3D138r5719ru3e1%26url%3Dhttps%3A%2F%2Foa2cb.example.com%2FmyHome&code=4/P7q7W91a-oMsCeLvIaQm6bTrgtp7&scope=openid%20email%20https://www.googleapis.com/auth/userinfo.email

Na serwerze musisz potwierdzić, że state otrzymany od Google jest zgodny z tokenem sesji utworzonym w kroku 1. Ta weryfikacja w obie strony pomaga zapewnić, że żądanie wysyła użytkownik, a nie złośliwy skrypt.

Ten kod pokazuje potwierdzenie tokenów sesji utworzonych w kroku 1:

// Ensure that there is no request forgery going on, and that the user
// sending us this connect request is the user that was supposed to.
if ($request->get('state') != ($app['session']->get('state'))) {
  return new Response('Invalid state parameter', 401);
}

// Ensure that there is no request forgery going on, and that the user
// sending us this connect request is the user that was supposed to.
if (!request.queryParams("state").equals(
    request.session().attribute("state"))) {
  response.status(401);
  return GSON.toJson("Invalid state parameter.");
}

# Ensure that the request is not a forgery and that the user sending
# this connect request is the expected user.
if request.args.get('state', '') != session['state']:
  response = make_response(json.dumps('Invalid state parameter.'), 401)
  response.headers['Content-Type'] = 'application/json'
  return response

4. Wymiana code na token dostępu i token identyfikatora

Odpowiedź zawiera parametr code, czyli jednorazowy kod autoryzacji, który Twój serwer może zamienić na token dostępu i token identyfikacyjny. Twój serwer wykonuje tę wymianę, wysyłając żądanie HTTPS POST. Żądanie POST jest wysyłane do punktu końcowego tokenu, który należy pobrać z dokumentu Discovery, używając wartości metadanych token_endpoint. W dalszej części artykułu przyjmujemy, że punkt końcowy to https://oauth2.googleapis.com/token. Żądanie musi zawierać te parametry w swoim POST:

Rzeczywiste żądanie może wyglądać tak:

POST /token HTTP/1.1
Host: oauth2.googleapis.com
Content-Type: application/x-www-form-urlencoded

code=4/P7q7W91a-oMsCeLvIaQm6bTrgtp7&
client_id=your-client-id&
client_secret=your-client-secret&
redirect_uri=https%3A//oauth2.example.com/code&
grant_type=authorization_code

Odpowiedź na to żądanie zawiera te pola w tablicy JSON:

5. Pobieranie informacji o użytkowniku z tokena identyfikatora

Token tożsamości to JWT, czyli obiekt JSON podpisany kryptograficznie i zakodowany w formacie Base64. Zazwyczaj przed użyciem tokena ID musisz go zweryfikować, ale ponieważ komunikujesz się bezpośrednio z Google przez kanał HTTPS bez pośredników i używasz tajnego klucza klienta do uwierzytelnienia się w Google, możesz mieć pewność, że otrzymany token pochodzi od Google i jest prawidłowy. Jeśli serwer przekazuje token identyfikacyjny innym komponentom aplikacji, bardzo ważne jest, aby te komponenty zweryfikowały token przed jego użyciem.

Ponieważ większość bibliotek interfejsu API łączy weryfikację z dekodowaniem wartości zakodowanych w formacie base64url i analizą zawartości JSON, prawdopodobnie i tak zweryfikujesz token, gdy uzyskasz dostęp do roszczeń w tokenie identyfikacyjnym.

ładunek tokena identyfikatora;

Token tożsamości to obiekt JSON zawierający zbiór par nazwa/wartość. Oto przykład sformatowanego tekstu w celu ułatwienia jego czytania:

{
  "iss": "https://accounts.google.com",
  "azp": "1234987819200.apps.googleusercontent.com",
  "aud": "1234987819200.apps.googleusercontent.com",
  "sub": "10769150350006150715113082367",
  "at_hash": "HK6E_P6Dh8Y93mRNtsDB1Q",
  "hd": "example.com",
  "email": "jsmith@example.com",
  "email_verified": "true",
  "iat": 1353601026,
  "exp": 1353604926,
  "nonce": "0394852-3190485-2490358"
}

Tokeny tożsamości Google mogą zawierać te pola (nazywane deklaracjami):

6. Uwierzytelnienie użytkownika

Po uzyskaniu informacji o użytkowniku z tokena ID należy przesłać zapytanie do bazy danych użytkowników aplikacji. Jeśli użytkownik jest już obecny w Twojej bazie danych, uruchom sesję aplikacji dla tego użytkownika, jeśli odpowiedź interfejsu Google API spełnia wszystkie wymagania logowania.

Jeśli użytkownik nie istnieje w Twojej bazie danych, przekieruj go do procesu rejestracji nowych użytkowników. Możesz automatycznie zarejestrować użytkownika na podstawie informacji otrzymanych z Google lub przynajmniej wstępnie wypełnić wiele pól wymaganych w formularzu rejestracyjnym. Oprócz informacji w tokenie ID możesz uzyskać dodatkowe informacje o profilu użytkownika na naszych punktach końcowych profilu użytkownika.

Zaawansowane tematy

W następnych sekcjach znajdziesz bardziej szczegółowy opis interfejsu Google OAuth 2.0. Te informacje są przeznaczone dla deweloperów, którzy mają zaawansowane wymagania dotyczące uwierzytelniania i autoryzacji.

Dostęp do innych interfejsów API Google

Jedną z zalet korzystania z OAuth 2.0 do uwierzytelniania jest to, że aplikacja może uzyskać w imieniu użytkownika uprawnienia do korzystania z innych interfejsów API Google (takich jak YouTube, Dysk Google, Kalendarz czy Kontakty) w tym samym czasie, gdy uwierzytelnia użytkownika. Aby to zrobić, dodaj inne wymagane zakresy w żądaniu uwierzytelniania wysyłanym do Google. Aby na przykład dodać do żądania uwierzytelniania grupę wiekową użytkownika, podaj parametr zakresu openid email https://www.googleapis.com/auth/profile.agerange.read. Użytkownik zostaje poproszony o wyrażenie zgody na odpowiednim ekranie zgody. Token dostępu, który otrzymasz od Google, umożliwia dostęp do wszystkich interfejsów API związanych z zakresami dostępu, o które prosisz i które są przyznawane.

Tokeny odświeżania

W prośbie o dostęp do interfejsu API możesz poprosić o zwrócenie tokena odświeżania podczas codewymiany. Token odświeżania zapewnia aplikacji ciągły dostęp do interfejsów API Google, gdy użytkownik nie jest w niej obecny. Aby poprosić o token odświeżania, ustaw parametr access_type na offline w żądaniu uwierzytelnienia.

Uwagi:

• Pamiętaj, aby bezpiecznie i trwało przechowywać token odświeżania, ponieważ można go uzyskać tylko podczas pierwszego wykonania procesu wymiany kodu.
• Liczba wydawanych tokenów odświeżania jest ograniczona: jeden limit na kombinację klient/użytkownik oraz inny na użytkownika we wszystkich klientach. Jeśli aplikacja żąda zbyt wielu tokenów odświeżania, może przekroczyć te limity, co spowoduje, że starsze tokeny odświeżania przestaną działać.

Więcej informacji znajdziesz w artykule Odświeżanie tokena dostępu (dostęp offline).

Prośba o ponowną zgodę

Aby poprosić użytkownika o ponowne autoryzowanie aplikacji, w żądaniu uwierzytelniania ustaw parametr prompt na consent. Gdy włączysz opcję prompt=consent, ekran zgody będzie wyświetlany za każdym razem, gdy aplikacja będzie prosić o autoryzację zakresów dostępu, nawet jeśli wszystkie zakresy zostały wcześniej przyznane Twojemu projektowi interfejsów API Google. Z tego powodu uwzględniaj element prompt=consent tylko wtedy, gdy jest to konieczne.

Więcej informacji o parametrze prompt znajdziesz w tabeli Parametry URI uwierzytelniania (prompt).

Parametry identyfikatora URI uwierzytelniania

W tabeli poniżej znajdziesz bardziej szczegółowe opisy parametrów akceptowanych przez interfejs API uwierzytelniania OAuth 2.0 Google.

Weryfikowanie tokena tożsamości

Musisz zweryfikować wszystkie tokeny identyfikacyjne na serwerze, chyba że wiesz, że pochodzą one bezpośrednio z Google. Na przykład serwer musi potwierdzić autentyczność tokenów identyfikacyjnych otrzymanych z aplikacji klienta.

Oto typowe sytuacje, w których możesz wysyłać na serwer tokeny identyfikacyjne:

• Wysyłanie tokenów identyfikacyjnych z żądaniami, które wymagają uwierzytelnienia. Identyfikatory ID podają, który użytkownik wysłał żądanie i dla którego klienta został przyznany ten identyfikator.

Tokeny identyfikacyjne są poufne i w przypadku przechwycenia mogą zostać wykorzystane w niewłaściwy sposób. Musisz zadbać o to, aby te tokeny były przetwarzane w sposób bezpieczny, przesyłając je tylko przez HTTPS i tylko za pomocą danych POST lub w nagłówkach żądań. Jeśli przechowujesz tokeny identyfikacyjne na serwerze, musisz je też przechowywać w bezpieczny sposób.

Jednym z elementów, który czyni je przydatnymi, jest to, że możesz je przekazywać różnym komponentom aplikacji. Mogą one używać tokenu ID jako prostego mechanizmu uwierzytelniania, który uwierzytelnia aplikację i użytkownika. Zanim jednak użyjesz informacji z tokenu ID lub zaufasz mu jako potwierdzeniu uwierzytelnienia użytkownika, musisz go zweryfikować.

Aby zweryfikować token identyfikacyjny, wykonaj kilka czynności:

1. Sprawdź, czy token identyfikatora jest prawidłowo podpisany przez wystawcę. Tokeny wydawane przez Google są podpisywane za pomocą jednego z certyfikatów znalezionych w identyfikatorze URI określonym w wartości metadanych jwks_uri w dokumencie Discovery.
2. Sprawdź, czy wartość roszczenia iss w tokenie ID jest równa https://accounts.google.com lub accounts.google.com.
3. Sprawdź, czy wartość atrybutu aud w tokenie identyfikacyjnym jest równa identyfikatorowi klienta aplikacji.
4. Sprawdź, czy nie minął czas ważności (założenie exp) tokena identyfikacyjnego.
5. Jeśli w żądaniu podano wartość parametru hd, sprawdź, czy token ID zawiera roszczenie hd, które pasuje do domeny akceptowanej przez organizację Google Cloud.

Kroki 2–5 dotyczą tylko porównywania ciągów znaków i danych, które są dość proste, dlatego nie będziemy ich tutaj szczegółowo omawiać.

Pierwszy krok jest bardziej złożony i polega na sprawdzeniu podpisu kryptograficznego. Do debugowania możesz użyć punktu końcowego tokeninfo Google, aby porównać przetwarzanie lokalne na serwerze lub urządzeniu z przetwarzaniem w chmurze. Załóżmy, że wartość Twojego tokena to: XYZ123. Następnie odwołuj się do identyfikatora URI. https://oauth2.googleapis.com/tokeninfo?id_token=XYZ123 Jeśli podpis tokena jest prawidłowy, odpowiedź będzie zawierać ładunek JWT w postaci zakodowanego obiektu JSON.

Punkt końcowy tokeninfo jest przydatny do debugowania, ale w celu wdrożenia wybierz opcję pobierania kluczy publicznych Google z punktu końcowego kluczy i przeprowadź weryfikację lokalnie. Identyfikatory URI kluczy należy pobrać z dokumentu Discovery, używając wartości metadanych jwks_uri. Żądania wysyłane do punktu końcowego debugowania mogą być ograniczane lub w inny sposób podlegać okresowym błędom.

Google zmienia klucze publiczne tylko sporadycznie, dlatego możesz je przechowywać w pamięci podręcznej za pomocą dyrektyw pamięci podręcznej w odpowiedzi HTTP. W większości przypadków weryfikacja lokalna jest znacznie wydajniejsza niż korzystanie z punktu końcowego tokeninfo. Ta weryfikacja wymaga pobrania i przeanalizowania certyfikatów oraz wykonania odpowiednich wywołań kryptograficznych w celu sprawdzenia podpisu. Na szczęście istnieją dobrze zdebugowane biblioteki dostępne w wielu językach, które umożliwiają realizację tego zadania (patrz jwt.io).

Pobieranie informacji z profilu użytkownika

Aby uzyskać dodatkowe informacje o profilu użytkownika, możesz użyć tokena dostępu (który aplikacja otrzymuje podczas przepływu uwierzytelniania) i standardu OpenID Connect:

1. Aby spełniać wymagania protokołu OpenID, musisz podać wartości zakresu openid profile w żądaniu uwierzytelnienia.

   Jeśli chcesz uwzględnić adres e-mail użytkownika, możesz określić dodatkowy zakres wartości email. Aby określić zarówno profile, jak i email, możesz użyć tego parametru w identyfikatorze URI żądania uwierzytelniania:

   scope=openid%20profile%20email

2. Dodaj token dostępu do nagłówka autoryzacji i wyślij żądanie HTTPS GET do punktu końcowego userinfo, który powinieneś pobrać z dokumentu Discovery, używając wartości metadanych userinfo_endpoint. Odpowiedź userinfo zawiera informacje o użytkowniku zgodnie z opisem w OpenID Connect Standard Claims oraz wartość metadanych claims_supported dokumentu Discovery. Użytkownicy lub ich organizacje mogą udostępnić lub nie udostępnić pewnych pól, więc możesz nie uzyskać informacji z każdego pola w ramach przyznanych uprawnień dostępu.

Dokument opisujący

Protokół OpenID Connect wymaga korzystania z wielu punktów końcowych do uwierzytelniania użytkowników oraz do żądania zasobów, w tym tokenów, informacji o użytkownikach i kluczy publicznych.

Aby uprościć implementację i zwiększyć elastyczność, OpenID Connect umożliwia korzystanie z „dokumentu wyszukiwania”, czyli dokumentu JSON znajdującego się w znanym miejscu i zawierającego pary klucz-wartość, które zawierają szczegółowe informacje o konfiguracji dostawcy OpenID Connect, w tym identyfikatory URI punktów końcowych autoryzacji, tokenów, odwołania, informacji o użytkowniku i kluczy publicznych. Dokument Discovery dla usługi OpenID Connect Google można pobrać z:

https://accounts.google.com/.well-known/openid-configuration

Aby korzystać z usług OpenID Connect Google, musisz zakodować w swojej aplikacji URI dokumentu Discovery (https://accounts.google.com/.well-known/openid-configuration). Aplikacja pobiera dokument, stosuje w odpowiedzi reguły dotyczące buforowania, a potem pobiera z niego identyfikatory URI punktów końcowych w razie potrzeby. Na przykład, aby uwierzytelnić użytkownika, Twój kod pobiera wartość metadanych authorization_endpoint (https://accounts.google.com/o/oauth2/v2/auth w przykładzie poniżej) jako identyfikator URI bazowy dla żądań uwierzytelniania wysyłanych do Google.

Oto przykład takiego dokumentu. Nazwy pól są zgodne ze specyfikacją OpenID Connect Discovery 1.0 (ich znaczenie znajdziesz w tym dokumencie). Wartości są wyłącznie poglądowe i mogą się zmienić, choć są skopiowane z ostatniej wersji dokumentu Google Discovery:

{
  "issuer": "https://accounts.google.com",
  "authorization_endpoint": "https://accounts.google.com/o/oauth2/v2/auth",
  "device_authorization_endpoint": "https://oauth2.googleapis.com/device/code",
  "token_endpoint": "https://oauth2.googleapis.com/token",
  "userinfo_endpoint": "https://openidconnect.googleapis.com/v1/userinfo",
  "revocation_endpoint": "https://oauth2.googleapis.com/revoke",
  "jwks_uri": "https://www.googleapis.com/oauth2/v3/certs",
  "response_types_supported": [
    "code",
    "token",
    "id_token",
    "code token",
    "code id_token",
    "token id_token",
    "code token id_token",
    "none"
  ],
  "subject_types_supported": [
    "public"
  ],
  "id_token_signing_alg_values_supported": [
    "RS256"
  ],
  "scopes_supported": [
    "openid",
    "email",
    "profile"
  ],
  "token_endpoint_auth_methods_supported": [
    "client_secret_post",
    "client_secret_basic"
  ],
  "claims_supported": [
    "aud",
    "email",
    "email_verified",
    "exp",
    "family_name",
    "given_name",
    "iat",
    "iss",
    "locale",
    "name",
    "picture",
    "sub"
  ],
  "code_challenge_methods_supported": [
    "plain",
    "S256"
  ]
}

Możesz uniknąć dwukierunkowego połączenia HTTP, przechowując w pamięci podręcznej wartości z dokumentu Discovery. Używane są standardowe nagłówki HTTP dotyczące pamięci podręcznej i należy je uwzględniać.

Biblioteki klienta

Te biblioteki klienta ułatwiają implementację OAuth 2.0 dzięki integracji z popularnymi frameworkami:

• Biblioteka klienta interfejsów API Google do języka Java
• Biblioteka klienta interfejsów API Google do języka Python
• Biblioteka klienta interfejsów API Google do języka .NET
• Biblioteka klienta interfejsów API Google do języka Ruby
• Biblioteka klienta interfejsów API Google do języka PHP
• Biblioteka OAuth 2.0 dla Google Web Toolkit
• Sterowniki OAuth 2.0 w Google Toolbox for Mac

Zgodność z OpenID Connect

System uwierzytelniania OAuth 2.0 Google obsługuje wymagane funkcje ze specyfikacji OpenID Connect Core. Każdy klient zaprojektowany do współpracy z OpenID Connect powinien współpracować z tą usługą (z wyjątkiem obiektu żądania OpenID).